به واسطه یک توفیق اجباری 2 روز مرخصی گرفتم و از کلاس روانشناسی استاد کرامتی بهره بردم.
مطالب کاملا به روز و کارآمد بود . به توصیه های استاد چنان علاقمند شدم که به محض رسیدن به خونه اون ها رو عملی کردم.
ای کاش زود تر به خاتمه ای که مورد بحث استاد بود برسم.
شما هم دعا کنید.
اسمت را زیاد می شنیدم . اسطوره ای بودی بر زبان مردم شهرم که در هر تکرار ،تکرارم می شدی. تا اینکه شعرت را از حنجره ی مردی شنیدم که بسیار دوستدارت بود و من این بار از اسمت عبور کردم.
گپ حافظ را از زبان تو شنیدم و اعجاز قلم مانی را در اشعار تو یافتم.
هر بار که شعرهایت با لرزش تارهای گیتار به هم می آمیخت در گوش هایم نوتر می شدی.آنقدر در باغ های ایسین ، نو و کهنه شدی تا خاطراتم سه ساله شد .
اکنون که برایت می نویسم چهارده سال است که تو دیگر نیستی هرچند هنوز در هر اتفاقم امیدم از تو بارور می شود که :" تو یارمش مه تو ول ناکنم ".
راحیل