تا به حال چند بار به اعمال سانسور در ایران فکر کرده اید ؟
چند بار پس از خواندن مطلب روزنامه ها ، خاطره های زندانی های سیاسی ، کتاب های شعر و داستان بزرگان همین مملکت ، شنیدن اخبار از رادیو ، دیدن فیلم های معروف دنیا ، به این موضوع فکر کرده اید ؟
حتما بارها پیش دوستانتان اعتراض کرده اید که چرا ،زمانی که قانوت اساسی کشور به طور روشن سانسور مطبوعات ،مگر در شرایط خیلی خاص ، را ممنوع می کند هنوز اینطور تنگ نظرانه اطلاعات در مسیر ارتباطی خود قیچی می شوند.
آغاز سانسور دولتی در ایران مانند بیشتر کشورهای دیگر ، همزمان است با ورود صنعت چاپ اش. در زمان سلطنت ناصر الدین شاه قاجار ، اولین روزنامه دولتی ایران به نام روزنامه وقایع اتفاقیه انتشار یافت .ادوارد برجیس انگلیسی را می توان به حق پدر سانسور در ایران دانست. وی مباشر روزنامه وقایع اتفاقیه بود که وظیفه ی ممیزی را به عهده داشت . وقایع اتفاقیه از همان ابتدا تبدیل به تریبون رسمی دولت شد وبخصوص مقاله های سیاسی آن به جای گزارش دقیق اتفاقات داخلی و خارجی بیشتر به ثنا گویی درباریان و شرح اتفاق های دربار می پرداخت. همزمان با انتشار این روزنامه، روزنامه های فارسی زبان متعددی در خارج از ایران توسط ایرانیان مقیم خارج از کشور به چاپ می رسید. از آن میان می توان به روزنامه قانون در لندن، حبل المتین در کلکته ، روزنامه ثریا در قاهره و روزنامه اختر در استانبول اشاره کرد. از آنجا که این روزنامه ها دولتی نبودند انتقادهای اجتماعی و سیاسی با آزادی بیان بیشتری درآنها به چاپ می رسید.توزیع گسترده این روزنامه ها در سراسرکشور و محتوای منتقدانه آنها وزیر انتشارات زمان ،محمدحسن خان صنیع‌الدوله که بعد ها اعتماد السلطنه لقب گرفت را بر آن داشت که به شاه ، تاسیس اداره سانسور راپیشنهاد کند... در سال 1863، حدود ۲۸ سال پس ازچاپ اولین روزنامه ایران( کاغذ اخبار) ،اولین اداره سانسور مطبوعات به دستور ناصر الدین شاه تأسیس شد. ریاست این اداره ابتدا به چارلز برگز و صنیع الملک و بعد ها به خود اعتماد السلطنه واگذار شد. وظیفه این اداره بررسی تمام روزنامه ها و کتاب های داخلی بود. متون بازرسی شده توسط رییس اداره سانسور به نشان «ملاحظه شد» ممهور می شدند.تاریخ سانسور در ایران نشان از نگرانی همیشگی حاکمان از اعتراض مردم دارد ، اما تا به حال فکر کرده اید چرا هر یک از شما سانسورگر افکار دیگران هستید؟
تا به حال به کوچکترهای خانه تذکر داده اید درباره مطلبی در مدرسه صحبت نکنند؟و بدتر از آن، چه بگوید ؟
تا به حال از دوستی خواسته اید کمی ملایم تر بنویسد؟ و بدتر از آن، چه بنویسد ؟
آیا بعد از آنکه مخاطبی نظرش را درباره مطلب وبلاگتان بگذارد این جمله را خواهد خواند" نظر شما بعد از تایید درج خواهد شد " ؟ و بدتر از آن، کامت دوستانتان را پس از انتشار پاک کرده اید؟
با خودمان رو راست باشیم .ما هرکدام یک ادوارد برجیس هستیم .
دوست عزیز من می خوام به عنوان کسی که نظرات وبلاگش بعد از تایید منتشر میشه از این کار دفاع کنم.
من تو این مدتی که وبلاگ می نویسم بارها شده که توهین های مختلفی از طرف افراد ناشناس به وبلاگ من ارسال شده است و از آنجایی که گاهی این توهین ها به اشخاص غیر از خوم است من تصمیم گرفتم بعد از تایید خودم کامنت ها را منتشر کنم.
درود نظرم فقط در این یک مورد گفته هات بود با بقیه چیزها تقریبا موافقم
فکر می کنید چند نفر از کسانی که شغلشان سانسورچی ست برای انجام این عمل توجیه ندارند؟
آیا با توضیح های آنها موافقید؟
این پست گلایه از این عمل نیست -که به نظر مطلب جالبی ست برای نوشتن به شرط آنکه قلم قادر باشد و از آن بی بهره ام -این مطلب گلایه از آنچه است که روح مارا به ابن عمل پیوند می دهد. ما برای سانسور توجیه داریم این نگران کننده است .
پایدارباشید
درباره نظر شما وبهروز در نوشته بالا شما را ارجاع می دهم به جنجالی که در همین رابطه در وب یکی از مسعو بهنود رخ داد ونتیجه را هم با نوشتن نظرتان زود می فهمید که به نفع کی تمام شد
امتحان کنید